Rémoras das verdades máis evidentes

Sen entrar en valoracións da malograda lei do referendo catalán –para iso están os xuristas e mailo Constitucional–, se a intención era facer unha lei seria e non unha trapallada habilmente artillada polo podredoiro político para máis gloria do fecundo da podremia, é de supoñer que viñera prologada coa condición irrenunciable e claramente definida de acadar unha maioría incontestable, necesaria para aquelas accións políticas que de feito alteren de fondo a orde  constitucional; ás trapalladas todo lle vale, abóndalle cunha participación dun 40 ou 50 por cento do electorado e desa porcentaxe o 50 por cento máis un, coma se tratase das normas de uso dos retretes públicos. Relémbrese que os partidos separatistas cataláns nunca presentaron un proxecto de actualización e dinamización da Constitución, Constitución que eles axudaron a redactar.  Onde está a súa proposta de reforma constitucional que inclúa o dereito á secesión, demarcando claramente a porcentaxe da masa social necesaria para validar algo de tal envergadura? E onde está o seu labor diario na procura de alianzas en todo o Estado en defensa tal reclamo? Para decidir, antes haberá que definir e establecer os marcos decisorios. Todo o demais é esconder ineptitude odio e calumnia detrás das medias verdades. A calumnia e maila hipocrisía son vellas hábiles rémoras nutríndose das defecacións das verdades máis evidentes.

Non obstante, quedou en evidencia que a Constitución  ten deficiencias, e faise necesario que os partidos comecen a pensar en emendas serias e rigorosas que dinamicen a orde constitucional, para así permitir lexislar vías que faciliten a saída –dentro dos marcos dun mandato incontestable– daqueles que non queiran estar. Os que non queren estar sempre sobran. E sobran porque rematan sendo unha carga: infunde inestabilidade e inseguridade xurídica, son unha disuasión ao investimento e ao desenvolvemento, e exercen influencias nocivas sobre o civismo a solidariedade e a cultura. E aínda peor, a fatal dun marco legal onde airear o sentimento separatista alimenta a insidia a infamia e a calumnia. Non hai furto máis danoso ca privar a unha sociedade do dereito fundamental á verdade. Non hai veleno máis destructivo ca aquel que contamina á verdade e deshumaniza o alleo. Os debates secesionistas necesitan dun  ámbito xurídico ético, moral e honesto, onde se librar. A verdade foi –é– a primeira víctima do separatismo catalán.

O separatismo catalán non traballa en prol dunha reforma constitucional que recolla os seus reclamos porque cada día está máis claro que para o eles isto é unha guerra, e en tódalas guerras  a mentira e maila calumnia son armas autorizadas, normalizadas e aínda dignificadas. Cando unha destas armas perde forza destructiva "Espanya ens roba" axiña se incorporan as innovacións necesarias para manterlle a puxanza e capacidade destructiva; velaí ese “España nos corrompe”. Compleméntanse estas armas de destrucción co acoso á lexitimidade do Tribunal Constitucional (antíteses de reforma constitucional): indispensable descualificar as institucións máis  emblemáticas do inimigo. Deslexitimado o TC, ou sexa, unha vez aceptada a calumnia como arma normalizada e dignificada, o paso da  calumnia á deshumanización é inevitable, e de aí á demonización pouco queda. O “adversario” pasa a ser inimigo; a veciñanza inquisitiva ou opositora, apóstatas. O apóstata hai que silencialo, afogalo. O inimigo hai que destruílo. Pero quede claro, para destruílo é absolutamente necesario deshumanizalo e demonizalo, e ao tempo dignificar a barbarie. Precedentes?, a feixes. “Yo no he asesinado a nadie, yo he ejecutado. No me arrepiento”, Josu Zabarte, O  carniceiro de Mondragón. Esta é a nova moral do nacionalismo catalán.  Esta nova Cataluña, fonte de difamación, xestada  en trinta anos de odio corrupción e fins de semana en Andorra, sobra. O mellor, para todos, sería habilitarnos cos instrumentos legais que facilitase a saída dos que verdadeiramente se queiran ir. Pero tamén garantir –sen reparos e ata as últimas consecuencias–, o irrenunciable dereito á verdade.    

Pero como a mentira como arma de destrucción masiva vén con data de caducidade, córrelle présa amosar a súa forza antes de que se desactive a súa capacidade destructiva. Para detonala con eficacia e efectividade é necesaria a atención do mundo e ante este prostrarse como   víctimas do Estado represor. Mais o mundo está ao borde de eventos cataclísmicos onde as megalomanías duns insignificantes dunha esquina da Iberia pronto han ser eclipsadas por outras realidades máis apremantes. Logo, aquí estamos, entre as calumnias duns e as intransixencias doutros, cunha Constitución mellorable, enlouquecidos nunha incompresible carreira camiño da autodestrucción, perante un cada vez máis indiferente orbe que nos mira con toda a moita repugnancia que nunca é tanta como a merecida, sementando odio por tódalas esquinas da nosa xeografía coa esperanza de que nalgunha prenda o xoio.  E conste, a palabra “violencia” xa saíu da boca do propio Mas.

Estado de Dereito, ou mafias organizadas

O Tribunal de Cuentas - institución chamada a enxeplarizar a honradez e maila ética - vén de recoñecerse unha mafia organizada: ao falar de mudar as formas para así controlar o nepotismo, confirma o seu propio nepotismo.

Existimos porque somos diferentes

Acepto como axiomático que reclamar para o galego a grafía da lingua portuguesa é tan lexítimo como defender a oficial (a da RAG). O que non é lexítimo, non pode selo, é aceptar a presencia de institucións alternas e aínda alleas que desacrediten e lle resten identidade ao galego. Na situación actual da nosa lingua, todo aquilo que non contribúa a fortalecela xa de seu contribúe a debilitala. 

 

Precedentes non faltan dunha mesma lingua ser expresada con grafías diferentes -mesmo alfabetos diferentes- en territorios adxacentes: o serbocroata; dunha lingua mudar por completo de grafía, e aínda de de alfabeto, cando as circunstancias así o  recomendaban: o turco; de dous ou máis dialectalismos existir con nomes e normativas diferentes en cadanseu territorio e as súas diferenzas ser abrazadas, aloumiñadas e alimentadas con ese agarimo que só se corresponde a aquilo que nutre a identidade e afirma a singularidade: o montenegrino e mailo bosníaco. E aínda case se pode dicir outro tanto do checo e o eslovaco, do holandés e o alemán. O galego e mailo portugués non son unha excepción; non é una rareza atoparse cun continuo dialectal con nomes e normas diferentes nos territorios correspondentes. O que si é unha excepción é a crecente falta de respecto á identidade singular do galego. E aínda cando as conveniencias dunha aproximación ao portugués son obvias, case tan obvias como  notables os riscos, Galicia existe de seu. Toda discusión ten que partir desa afirmación, do recoñecemento desa realidade sen ningún tipo de ambigüidade. Os séculos que nos caeron encima fóronlle dando xeito a isto que agora somos: galegos. É o que somos. E sómolo tal somos. Existimos precisamente na afirmación das nosas diferenzas. E nada, absolutamente nada, nin o máis prezado concibible é de tal valor como para asumir o risco de deixar de sermos nós.  

 

Sendo xa tantos os séculos que sobre nós se foron debullando, e se pomos en perspectiva que o legado máis grande de calquera cultura é ela mesma, como podemos dubidar do valor da nosa?  Cada día do noso pasado que borremos da memoria colectiva, unha letra, unha palabra, un forma  de sentila, de escribila e de falala, é un algo de nós que deixa de existir. Un algo da nosa esencia que queda para sempre no cemiterio dos tempos. No medio de tanta escuridade, neste longo e frío inverno de noites interminables, apagar as poucas luces que nos enfían á alborada. Na formación das esencias non hai días bos nin malos; todos contan, todos suman, todos eles son auga e barro. E por iso que aínda cando concordo cos que argumentan que os camiños do futuro están todos por andar, non abrigo dúbidas de que o camiñado non se pode desandar.  Logo, cautela. Cautela porque camiñar de costa e tropeza non é un accidente, como tampouco o é esbandallarse por correr por riba dos límites recomendados; son ámbalas dúas incidencias consecuencias de non recoñecerse na realidade máis inmediata e nela buscar abeiros e espazos onde gardar as inquedanzas. Tódolos camiños queren o seu paso, e para enxergar os horizontes é preciso erguer os ollos ao camiúñar. O destino nunca queda atrás.    

A fortaleza do galego non é tanta como para sobrevivir caídas que o poidan derrear. Setecentos anos por camiños diferentes non son fáciles de atallar. U-los atallos, desviarse dos camiños marcados no tempo, deixar de ser guiados polas voces familiares, deixar que a broza se apodere das pisadas herdadas. E iso o que buscamos? Non será mellor seguir nos nosos vieiros, confiarnos aos impertérritos brazos dos cruceiros, alimentar a nosa identidade evadindo aventureirismos que poidan a moitos deixar nas lameiras varados e esgotados, sen forzas que os reconducir á alborada. Sen máis pausas cás necesarias nin máis presas cás requiridas, camiñar. Atentos ao soliloquio que vén de adentro, que ese nunca nos ha traizoar. A alma dun pobo, a súa conciencia colectiva, non se pode impoñer nin xulgar e aínda moito menos “purificar”. Un galego des-singularizado non ten nada que lle ofrecer á nosa identidade: Se existimos é precisamente porque somos diferentes.

Se verdadeiramente somos un Estado de dereito

Independentemente da idea ou visión de Estado que teña cadaquén, se verdadeiramente somos un Estado de dereito, cabe dicir, sen reparos, que ningún cidadán pode estar por encima de ningún outro. Ao abeiro desa afirmación –os que aínda mantemos a esperanza de que nela queden algúns remanentes de verdade– non nos queda máis remedio ca dicir que Artur Mas tanto pode ser presidente da Generalitat de Cataluña como ocupar unha cela nun cárcere calquera, igual ca calquera outro cidadán.

A mentira como medio

Que ninguén se equivoque, os preguiceiros vividores folgazáns eses que viven á conta da Cataluña productiva somos nós. Nós os galegos, que xunto cos estremeños e mailos andaluces somos cerne e miolo da “L'Espanya subsidiada” que vive á conta da sufrida e productiva Cataluña. E nós, os estremeños e mailos andaluces somos cerne e miolo de “la España que nos roba”. Nós, eses ladróns somos nós. Case nada, todo tan nitidamente encapsulado nunha lacónica manifestación de deshumanizante e vil desprezo. E perante esa afronta, pois claro, a gardar ese responsable silencio solidario de nación periférica. Ese sobrio e responsable silencio queda plenamente xustificado naquilo de que tódalas causas reclaman os seus sacrificios. O noso - solidarios e sacrificados que somos -,  perante tan augusta e nobre causa, é aturar a calumnia, sen replicar. Que barbaridade… Se algún recuncho non mundo queda que non ten débedas por pagar, é Galicia. Nada debe. A ninguén. E conste que de darse o caso, case seguro que sería máis livián cargar coa fame. E un preguntase: desde cando o secesionismo non pode ser defendido desde a decencia e a ética? Cando foi que a verdade se converteu nun estorbo? Tanto pesa que xa ninguén quere cargar con ela! Por que tanta mentira? A mentira é unha manifestación da maldade, refuxio do ruín. Por que esta entrega ao rancio fedor da calumnia? E de entre o de nós, aqueles que vexan en España un desprezable adversario ou unha ameaza que anden amodiño, e antes de fiarlles as costas aos seus productivos “aliados” unxidos nos óleos da condescendencia e beicidos polos deuses da soberbia, saiban que a coitelada está servida. Desta, tamén merecida.  

Defender a independencia, defender o que for, mais nunca, nunca!, deshumanizar aos demais. O argumento do roubo e mailo subsidio é calumnia, é indigno, é un entregarse á mentira como medio. É maldade. Ou sexa, é fraude. E nin a defensa da unidade de España nin o secesionismo necesitan de máis argumentos ca verdade. Os vieiros da verdade só levan á verdade. Será ese o problema?  Non obstante, seica o  Mais en mailo Junqueras (ámbolos dous o dixeron) agora sente afecto por nós. Se miramos ben de onde ven a cousa e todo o que se leva dito, desde “la España que nos roba” a “L'Espanya subsidiada”,  que os dos líderes do secesionismo catalán profesen agora sentir afecto por nós, os vagos preguiceiros que vivimos  “a costa de la Catalunya productiva”, non deixa de ser, neste empobrecido mundo do “sound bite”, un insulto máis aos que aínda nos enredamos no exercicio de pensar.  Non confían en España pero aman aos españois. Algo é algo; si, algo así coma o agarimo que se sente por un can doméstico do que se da por feito a intermitente travesura. Velaí aí o clímax da condescendencia. Velaí o máis ruín dos insultos. Canto mellor non estaba a cousa cando polo menos a clarividencia do desprezo era incontestable.

 

Calumnias e barbaridades aparte, é un dereito e un deber de toda comunidade humana defender os seus intereses (dentro dos marcos éticos universalmente recoñecidos), mais nunca depredar naqueles que perciban como máis débiles ou difamar para alimentar ambicións persoais. Non hai causa que xustifique a calumnia. E, como galego, confeso un repudio moi particular a cantos movidos pola avaricia, o odio ou o menosprezo incorran na sabotaxe para tratar de frear o investimento (merecido e necesario) para o desenvolvemento do país. E conste que a algúns xa non lle abondan os parlamentos do Estado para atacar e desprestixiar Galicia, agora seu xoio xa espalla por media Europa, salpicando as murallas Estrasburgo. Berran e reclaman frear os investimentos neses ningures inconsecuentes porque os cartos - de todos - fan falta para o eixo mediterráneo e mailos motores da economía do Estado. Esta difamación-depredación é particularmente desprezable cando é contra un pobo co  que se comparten lazos históricos que só poden ser obviados polas almas máis mesquiñas e os corazóns máis desnortados; ou sexa, por aqueles xa tan entregados a esa forma de odio disimulado (o do menosprezo e condescendencia) que se sente autorizados a publicitar calumnias tan desprezables como “L'Espanya subsidiada viu a costa de la Catalunya productiva”. Moi cerca, demasiado cerca, non tempo e no espazo (agardo que non nas intencións) doutras  vesánicas propagandísticas tan inesquecibles  como envelenada, das que non é preciso comentar.   

Nin o secesionismo nin o españolismo necesitan do abeiro da calumnia. A calumnia e maila mentira son e sempre han ser manifestacións da maldade. Alguén  imaxina ao gobernador de California dicindo “L'Luisiana subsidiada viu a costa de la California productiva”? Pois claro que non, tamaña mesquindade só é posible alí onde, abrigada pola escura sombra da hipocrisía, prende ás anchas a semente da bancarrota moral.