Leo nos xornais do país que “A
Xunta quere poñer en valor as fincas proclives a sufrir incendios”, que hai
fincas que poden ser declaradas “fincas abandonadas", que o presidente da
Xunta quere que o medio rural sexa "máis accesible para traballar e, por
tanto, máis accesible para vivir". Mágoa que tanta palabrería sexa un
simple monllo de falsidades. Sendo a realidade moi outra, esas declaracións só
persegue aumentar o número de chupóns que viven do conto, xulgándolle o sangue
ao contribuínte galego e ao tempo contribuíndo á destrucción do noso rural. Se
verdadeiramente quixesen facer algo polo rural, comezarían por respectar a Lei Común
Galega; ou sexa, suprimirían tódalas trapalladas burocráticas substituíndoas
por unha Normativa Legal baseada na Lei Común Galega, dotándoa da necesaria seguridade
xurídica. Onde houber seguridade xurídica e clarividencia legal no fan falta un
exercito de de sabenadas dando ou denegando permisos para limpar e rehabilitala
unha leira, e ningún papanatas de turno tería a o poder de reclasificar unha leira,
de toda a vida, en “bosque consolidado de abeneiros”, como está sucedendo.
Pero non, de mentira en mentira, de hipocrisía en hipocrisía, de chupón
en chupón, vemos como no ámbito europeo non queda unha sociedade en tanto perigo
de extinción como a galega. Non obstante, a nosa gran preocupación non é o
rural, nunca foi. A nosa gran preocupación é protexer o abeneiro. Símbolo e
metáfora dos mil desnortes que van labraron a nosa decadencia e a destrucción
do noso rural. Símbolo tamén do colapso deste noso país na irrelevancia total.
Protexelo, mesmo alí dentro das hortas milenarias onde hai dous días reinaba o
laranxeiro. Os dilixentes vixiantes do abeneiro son uns linces, cando se trata
de xente humilde de aldea con catro ferrados de terra, mais perante as
promotoras, as eléctricas e os grandes capitais transfórmanse nus morriñentos
gatos borrallentos. Cada día está máis claro - se cabe - que tódolos berros en
defensa do rural son simples espantallos, pretensións de ruídos, sen máis
propósito ca ocultar o avance do silencio derradeiro que pouco a pouco vía
espallando a súa fría e negra sombra sobre todo o rural. E no benévolo abeneiro
ao moribundo rural lle receitamos un placebo.
Todas esas lerias institucionais son eso, cando non falsidades. A realidade
é que en vez de adaptar a Normativa
Legal á Lei Común Galega, fundamentalmente sabia, rural e aldeá, subvertémola e
encabestrámola cargándonos con Medio Ambiente, Medio Rural e non sei cantas
outras trapalladas burocráticas, todas elas chupando do contribuínte se dar
nada a cambio, todas elas alleas á realidade do de nós. En tódalas grandes
sociedades a Lei Común érguese como a adega, que é, da sabedoría colectiva
acumulada co paso dos séculos, e na ausencia de coincidencias ten precedencia
sobre as accións lexislativas; en Galicia apisoámola. Estas obsesións son
propias de sociedades empobrecidas que confunde as arbitrariedades
parlamentarias con democracia e a ruína do rural con protección medioambiental. Que a maleza se apodere de todo, ata dos
teitos, que non quede nin rastro da nosa existencia. Que esta derradeira
reserva da esencia do país quede para sempre
sepultada baixo peso das brosas burocráticas. Pouco importa que nas
aldeas non quede nin unha alma, con tal de que prolifere o abeneiro xa todos
moi modernos, logrados e contentos. Organizaremos algunha que outro marcha, de
cando en cando, e iremos estirar a goxa ás dunas de Corrubedo, auscultaremos dilixentemente a presencia dalgún
que outro ramallo e presentarémolo como referencia irrefutable dos nosos logros
en prol da protección do rural namentres nas leiras milenarias ha continuar a
proliferación do abeneiro.
Non se trata de teimar, aínda que tamén, con Medio Ambiente e Medo
Rural, pero si expoñelos como un pequeno bocado da inmensidade de mentiras, atropelos
e lixo burocrático que estamos forzados a engulir coma se viviramos apisoados
por barbudas botas caribeñas. Servizo Público e avasalamento público son dúas maneiras
moi diferentes de entender a relación coa cidadanía. Nós vivimos avasalados. Nós
vivimos tan apisoados que ata a matanza de febreiro, moitas veces centenaria e
ancorada na Lei Común Galega – ónde haberá maior lexitimidade - ten que ser
declarada aos comellóns municipais. Ata nos roxóns se meten. Con todo, estou aberto - sen máis reparos cós
necesarios, que non son poucos - a concibir a posibilidade de que houbese algo
de boas intencións na creación desas burocracias, que o seu absoluto desprezo á
Lei Común Galega emane da ignorancia e xa non da condescendencia e menosprezo
que senten para coa nosa xente do rural. Mais a Galicia rural xa non pode
sobrevivir máis boas intencións. E na ausencia dunha xestión competente
quédanos o imposible como esperanza: que nos deixen en paz, que nos deixen ser.
E claro, no medio de tanta desfeita só
queda una saída: emigrar. Si, emigrar é a única saída que lle queda aos pobos
derrotados que xa perderon o derradeiro alento, que xa enterraron o espírito de
resistencia.
Imos cus exemplos: “Galicia perde o liderado na producción de troita e
gana Castela-León”. Inconcibible, o país
dos ríos incapaz de ser líder da industria da troita. Ah!, claro, os ríos fan
falta, todos e non chegan a nada, para abeneiro, para fomentar fermosas
frondosidades a onde se poidan ir desestresar os aprendices de burgués. Cando nós aínda eramos nós, os abeneiros
ocupaban os espazos que lle correspondían, a primeira fila do río, alí onde fan
falta para frear as augas e aguantar as correntes. O resto das terras estaban para
os cultivos. Non había, nin falta facían, “bosques consolidados de abeneiros”.
Que é como lle din agora os ignorantes das burocracias á xente que vai
solicitar permiso para rehabilitar unha leira, ao que sempre foi: leira. E así
pasaron séculos sen que desapareceran nin os abeneiros nin os ríos, nin as
troitas nin as anguías. Nin as terras de cultivo. E así viviron os nosos avós,
e deles nacemos nós. E de nós? De nós a hipocrisía. Moderna hipocrisía. Para máis inri, preñada
de ignorancia. Agora estamos modernizados, feixes de soldos pagados polos
contribuíntes a xentes que non saben nada, nin pío! do medio ambiente nin do
medio rural. Non saben nin lle importa.
Nin fan falta. E que nos dan a cambio? Que beneficio lle trouxo ao noso
país? Ríos secos, sen troitas nin
aguias, agras cheas de abeneiros, montes calcinados, e a nosa xente sen terras
de cultivo, sen proxectos agrícolas. Sen futuro. Si, protexamos o abeneiro que
galegos sobran, sobre todo os do rural. Coido que os do rural sobramos todos. E
máis, cada día estou máis convencido que xa somos un estorbo, unha ameaza á
esta nova normalidade do chupón
vitalicio constitucionalizado.
Seguindo
cos despropósitos: seino, fidedigno, que se algún emigrante retornado quere
botar unha milleira ou unha leira de patacas nunha leira de toda a vida que
pola desgraza de emigración leve anos abandonada, se nela entrou o abeneiro xa
nunca máis ha dar patacas, xa nunca máis ha ser de seus donos. Agora é un
“bosque consolidado de abeneiros”, porque o di un sabelotodo calquera. Ala!, toma autonomía, e máis
de mil anos de Lei Común ao vertedoiro. Estes son os defensores do rural. Claro, se labramos as terras de que han vivir
os dilixentes vixiantes do abeneiro. Neste país de despropósitos ata aquelo que
nace coas máis nobres intencións remata nos vertedoiros da falsidade e da
hipocrisía: non poder nin labrar as terras que a desgraza da emigración levou a
que quedasen a monte e agora sen permiso de catro ignorantes que saben tanto
diso coma eu da crianza de pandas en cativerio xa non se poden labrar?
Inconcibible, se iso é democracia estamos perdidos. Se iso é acercar o poder á
xente mellor que o leven ben lonxe, mandar a autonomía ao carallo e que
gobernen desde Madrid. Polo menos os de Madrid nin de nós se lembraban. E os de
aquí só amosan a súa faciana para mangármola coas súas modernas mañas de
aprendices de señorito, privándonos dos
nosos dereitos máis ancorados na Lei Común Galega, ata levarnos á ruína.
E se
eses cartiños que dedican a coidar do
abeneiro os dedicaramos a fomentar a natalidade e a incentivar os cultivos e a
permanencia no rural, non estariamos todos mellor? Pobre Galicia, confunde modernidade con
suicidio, cordura con ineptitude, seguridade xurídica con usurpación dos
dereitos básicos ancorados na Lei Común.
As nosas terras teñen que estar todas a frondosidades, o noso litoral
todo prístino. E a nosa xente toda en Suíza. Que marabilla de país, han dicir
cantos vaia visitalo, "aire puro y aguas cristalinas, ni una fábrica que
contamine, hasta las fincas milenarias han sido todas absorbidas por las
arboledas de rivera… una maravilla".
Nun
país normal, suxeito á lei, gobernado por leis que xa non polas
arbitrariedades, amañes e conveniencias de turno, se un anaco de terra está
clasificado como leira, leira é. E punto. Se está clasificado como bosque,
bosque é. E punto. Lei. Normativa. Seriedade. Seguridade xurídica e respecto á
Lei Común. Se alguén quere transformar unha leira en bosque (ou viceversa), ten
que presentar unha solicitude de reclasificación. Se lle é aproban pasa a
bosque, e senón en leira se queda. Aí si hai unha función para as modernas
burocracias, para facer os estudos necesarios na valoración das solicitudes de
mudanza de uso. Pero medio Ambiente e Medio Rural non poden, nunha sociedade
civiliza, ter poder e veto sobre o establecido e aínda moito menos sobre Lei
Común Galega. Daquela convértense nun estorbo nocivo que hai que sacar de
diante canto antes. Pois claro que hai que coidar do medio, pero prohibir
labrar unha leira porque a xentiña tivo que emigrar e ao regresar atopárona
chea de abeneiros, e agora xa non é deles?
Onde se veu tal barbaridade, tal desprezo a Lei Común Galega, milenaria?
Onde está a seguridade xurídica? Queda
algo de nós, a parte das mentiras e hipocrisías institucionais? Non miredes a Madrid, o inimigo témolo dentro
da casa, e non é de dereitas nin de esquerdas, é. É a cultura do chupón. A
destrucción de Galicia é un fenómeno moi galego. Ou nos desfacemos deses
sabelotodo e lles restauramos a soberanía (dentro dos marcos da Lei Común)
sobre as Súas Terras aos residentes do rural ou esto acabase. Os resultados do
modelo actual están á vista, non é que non funcione, é un estrago de dimensións
criminais.