Deserto da discusión de se é ou non posible unha Galicia bilingüe, douno por feito. E aínda tamén unha Galicia políglota, tamén ineludible. O que xa non vexo tan claro é se algunha das falas desa futura, cosmopolita, culta, moderna e polifacética Galicia ha ser o galego. Quedaría – quedará… - así a lingua autóctona reducida a unha reliquia bucólica, axeitadamente relegada a algunha que outra parroquia que preservariamos para darlle caché ao turismo rural, engadíndolle ese algo de antropoloxía cultural que as esixentes cultas familias da políglota Galicia do futuro nos viñeran reclamar nas súas viaxatas estivais aos ningures da nosa cultural ancestral.
Non é nada difícil visualizar os rapaciños desa cultísima Galicia do futuro nas súas viaxatas aos ancestrais eidos abraiados gritar “¡mamá, mamá, vimos dos niños hablando galiciano! Bueno… o eso creo”. “Que no, cielo, que se dice gallego… Non confundas a tu hermanita. ¡Ay, cariño!, ya ni sé como explicártelo”. E os pais dos rapaciños, sorriso apracible, visiblemente satisfeitos, firmes na súa convicción de que a experiencia cultureira valeu a pena. Cartos ben gastados, se dirían entre eles. Mira o home á muller mentres di “ … se lo recomendaremos a Joselito y Jessica … sus críos ya están entrando en edades de valorar estas cosas”. Para xa despois, con voz pausada de sabio absorto e meditativo, engadir “Ya te dije que los niños apreciarían la experiencia...”. E contéstalle a muller “los de Jessy, … no crees que están un poco chiquitines para valorar todo esto?”. Non, ¡qué va!, non se me fai nada difícil ver aos rapaciños dese futuro ollar as dúas ou tres parroquias estratexicamente localizadas en enxebres lugares de difícil acceso, ao abeiro de fermosas carballeiras onde se alternen frondosidades de mil verdes diferentes cos verxeis outeiros soutos e penedos que as rodeen, acentuando no entorno unha autenticidade esquecida na negrura dos tempos, xenerosamente subvencionadas por “La Junta de Galicia en colaboración con el Ministerio de Educación y Cultura para la preservación de las reliquias de nuestros pueblos”, coma que mira a unha moribunda reserva india esquecida nos ningures do Apalaches, reducidas a simples curiosidades entregadas á indiferencia.
E hora do xantar, hai dous ou tres lugares “típicos de la época”, tamén debidamente subvencionados. Un deles serve unha imitación da empanada do lar, fariña de millo, sementado esfollado moído e peneirado no lugar, de xoubas ou frebas, cociñada da maneira artesanal. Entran, “porque en esto de la cultura la experiencia o es o no es…”, os rapaces ven como as empanadas son cubertas por follas de col, sepultadas debaixo de montículos de ascuas e borralla, alarmados miran aos pais, deixan clarísimo que eles aí non han tocar. Axiña chegan as hamburguesas, perfectamente redondas no seu perfectamente redondo pantrigo brando e branco, correctamente insípidas para que cadaquén poida engadir os sabores ao seu aire, como debe ser. Os pais toman de entrante sardiñas asadas acompañadas con sendas rebandas de boroa. – No está mal, di a nai. – Es la primera vez que la pruebo... y… la verdad… no es cosa que yo comería con frecuencia… pero, considerando…-. Despois do xantar, e con displicencia mal disimula, acaróanse ás tendas souvenir á procura desa memoria “perdurable” que defina a aventura cultureira aínda que só for con dúas migallas de memoria pasaxeira. Entran nunha nomeada Lembranzas, investigan o significado da palabra, sorrín mutuamente e case en unísonos ceiban a súa sabia observación: “pues muy adecuado…”. A tenda está ateigada de cuncas pucheiros e xerras. Dille a muller ao seu home mentres apunta a unhas cuncas de barro vermello: “Mira que particulares son estos tarros. Me llevo dos, me gustan para la terraza”. Enxérgaos de reollo o oleiro, mais volve seus ollos ao barro esquecéndose do escoitado: setenta euros son setenta euros, mellor será non dicir nada. E saen os dous moi contentos, convencidos de que levan autenticas réplicas de antergos tarros das plantas.
Non é nada difícil visualizar os rapaciños desa cultísima Galicia do futuro nas súas viaxatas aos ancestrais eidos abraiados gritar “¡mamá, mamá, vimos dos niños hablando galiciano! Bueno… o eso creo”. “Que no, cielo, que se dice gallego… Non confundas a tu hermanita. ¡Ay, cariño!, ya ni sé como explicártelo”. E os pais dos rapaciños, sorriso apracible, visiblemente satisfeitos, firmes na súa convicción de que a experiencia cultureira valeu a pena. Cartos ben gastados, se dirían entre eles. Mira o home á muller mentres di “ … se lo recomendaremos a Joselito y Jessica … sus críos ya están entrando en edades de valorar estas cosas”. Para xa despois, con voz pausada de sabio absorto e meditativo, engadir “Ya te dije que los niños apreciarían la experiencia...”. E contéstalle a muller “los de Jessy, … no crees que están un poco chiquitines para valorar todo esto?”. Non, ¡qué va!, non se me fai nada difícil ver aos rapaciños dese futuro ollar as dúas ou tres parroquias estratexicamente localizadas en enxebres lugares de difícil acceso, ao abeiro de fermosas carballeiras onde se alternen frondosidades de mil verdes diferentes cos verxeis outeiros soutos e penedos que as rodeen, acentuando no entorno unha autenticidade esquecida na negrura dos tempos, xenerosamente subvencionadas por “La Junta de Galicia en colaboración con el Ministerio de Educación y Cultura para la preservación de las reliquias de nuestros pueblos”, coma que mira a unha moribunda reserva india esquecida nos ningures do Apalaches, reducidas a simples curiosidades entregadas á indiferencia.
E hora do xantar, hai dous ou tres lugares “típicos de la época”, tamén debidamente subvencionados. Un deles serve unha imitación da empanada do lar, fariña de millo, sementado esfollado moído e peneirado no lugar, de xoubas ou frebas, cociñada da maneira artesanal. Entran, “porque en esto de la cultura la experiencia o es o no es…”, os rapaces ven como as empanadas son cubertas por follas de col, sepultadas debaixo de montículos de ascuas e borralla, alarmados miran aos pais, deixan clarísimo que eles aí non han tocar. Axiña chegan as hamburguesas, perfectamente redondas no seu perfectamente redondo pantrigo brando e branco, correctamente insípidas para que cadaquén poida engadir os sabores ao seu aire, como debe ser. Os pais toman de entrante sardiñas asadas acompañadas con sendas rebandas de boroa. – No está mal, di a nai. – Es la primera vez que la pruebo... y… la verdad… no es cosa que yo comería con frecuencia… pero, considerando…-. Despois do xantar, e con displicencia mal disimula, acaróanse ás tendas souvenir á procura desa memoria “perdurable” que defina a aventura cultureira aínda que só for con dúas migallas de memoria pasaxeira. Entran nunha nomeada Lembranzas, investigan o significado da palabra, sorrín mutuamente e case en unísonos ceiban a súa sabia observación: “pues muy adecuado…”. A tenda está ateigada de cuncas pucheiros e xerras. Dille a muller ao seu home mentres apunta a unhas cuncas de barro vermello: “Mira que particulares son estos tarros. Me llevo dos, me gustan para la terraza”. Enxérgaos de reollo o oleiro, mais volve seus ollos ao barro esquecéndose do escoitado: setenta euros son setenta euros, mellor será non dicir nada. E saen os dous moi contentos, convencidos de que levan autenticas réplicas de antergos tarros das plantas.
