skip to main | skip to sidebar

Crónicas do esborralle dun camiño

Escribo dende lonxe, no espazo; no tempo e no sentir endexamais de Galicia saín. Vivo en Nova Jersey dende unhas semanas antes de ter rabuñados os 17 anos. Xa van alá feixes de anos. Pasaron moitas cousas, houbo esquezos e memorias; destas, algunha fixéronse indelebles: as que en Galicia tiveron seu berce. E acudo a este medio para rescatar do esquezo os artigos que levo escrito acerca das aldraxes que leva sufrindo a nosa fala. E aínda tamén dúas ou tres lerias máis.

Friday, February 17, 2012

Vividores, usurpadores: miseria



Chamémoslle Manuel. De mozo fora camareiro, pódese dicir que nunca outra forma de vida coñeceu. A súa vida foi, é, a hostalería. Tenas pasado bastante mal, desde recibir trato vexatorio ata ver feixes de horas traballadas sen recibir un patacón de salario. Casado e con fillos, de traballos precarios a contractos temporais sen nunca coñecer a normalidade laboral.



Posted by Xoán G. Vázquez Sanlés at 2:04 PM No comments:
Newer Posts Older Posts Home
Subscribe to: Posts (Atom)

Ligazóns

  • Galicia Confidencial
  • Galicia Hoxe
  • culturagalega.org
  • Vieiros

Pages

  • Home

Followers

Blog Archive

  • ►  2009 (14)
    • ►  November (11)
    • ►  December (3)
  • ►  2010 (12)
    • ►  January (1)
    • ►  February (3)
    • ►  March (1)
    • ►  April (1)
    • ►  June (2)
    • ►  July (1)
    • ►  September (1)
    • ►  October (1)
    • ►  December (1)
  • ►  2011 (10)
    • ►  February (2)
    • ►  April (2)
    • ►  May (2)
    • ►  July (1)
    • ►  August (2)
    • ►  November (1)
  • ▼  2012 (7)
    • ▼  February (1)
      • Vividores, usurpadores: miseria
    • ►  April (1)
    • ►  May (1)
    • ►  September (1)
    • ►  October (1)
    • ►  November (1)
    • ►  December (1)
  • ►  2013 (2)
    • ►  June (1)
    • ►  December (1)
  • ►  2014 (5)
    • ►  January (1)
    • ►  April (1)
    • ►  June (1)
    • ►  July (1)
    • ►  October (1)

About Me

My photo
Xoán G. Vázquez Sanlés
Eu, en breve: Vin ao mundo o 1 de xaneiro do 1957, na aldea do Zapatal, parroquia de Santa Mariña de Xuño, concello do Porto Do Son, na época das corredoiras sementeiras e mallas, ao carón do río Sieira –cando aínda era troiteiro -, na faldra do Barbanza. Na pía bautismal asignáronme de nome Juan Gregorio. Chegado o momento da verdade, e se eu tiver que responder a pregunte de quén eu son, o primeiro que se pousa nos beizos e máis no latexar do corazón é Xoán de Vázquez do Zapatal. Nunca outra identidade procurei nin a ningún outro anaco de mundo pertencer optei. E existo no ningures da emigración, onde caín de rapaz, cando o mundo aínda era grande, os 17 anos aínda por rabuñar: Velaí a condición inmanente e impertérrita da aldea do Zapatal, áncora inamovible da miña existencia, pois ningures non existe na realidade definible, e eu si. Seino, ¡certo! Recórdamo, tódolos días, esa suave doce dor que habita na recorrente melancolía.
View my complete profile