A chantaxe non é dereito a decidir

Comecemos por aceptar que o dereito a decidir - desprendido de oportunismos, traizóns ou enganos - engrandece á democracia. E aceptar tamén que a vontade dun secesionista non pode pesar máis cá de calquera outro cidadán. Se aceptamos iso estamos aceptando que a chantaxe non é dereito a decidir.

Aprender dos burgueses e defender intereses

Non son poucos os que din que a burguesía catalán non é separatista, a falta doutras razóns porque seica aínda non lle convén. Aínda. Velaí o dilema; pois iso vén ser o mesmo ca dicir que a burguesía catalán non ha ser separatista ata que lle conveña. Ou sexa, separatistas agardando o mellor momento.

Fundamentalismo e decadencia

As verdadeiras persoas de fe endexamais caerán nos vertedoiros do fundamentalismo, nin os verdadeiros demócratas nas esterqueiras do seguidismo. O Ser humano só pode existir en plenitude na afirmación da súa singularidade, vogando, cada un como poida, nese océano de dúbidas e preguntas no que, ás veces, nos momentos máis afortunados nos cruzamos cuns intres de claridade.  

Dereito a decidir

Falar de aplicar o artigo 155 da Constitución nun contexto catalán, galego ou vasco, é un despropósito. Dito artigo debese ter moi presente de xurdir un disparate nalgunha das rexións. Iso é indiscutible. Mais non debera ter validez constitucional nas relacións do Estado con Galicia, Cataluña, ou Euskadi, comunidades singulares que xa non rexións de descentralización administrativa. Ata aí, cen por cen cos secesionistas

Cando o "ourensanismo" é sinónimo de caciquismo

Leo nos xornais do país que os traballadores da Deputación de Ourense, a título particular, 600 deles xuntáronse e remexéronse arredor de quen tanto ben lle leva feito: José Luis Baltar.

Unha herdanza envelenada por “cuarenta años de paz”

Na miña última achega toquei nun tema algo proclive a espertar sensibilidades varias, tamén aquelas que inducen algo de urticaria. Semella que defender a un pequeno empresario, un obreiro empresario, dos perversos latrocinios dun usurpador é tema dúas veces prohibido: polo colectivo social, pola normativa legal. Así nos vai...

Vividores, usurpadores: miseria

Chamémoslle Manuel. De mozo fora camareiro, pódese dicir que nunca outra forma de vida coñeceu. A súa vida foi, é, a hostalería. Tenas pasado bastante mal, desde recibir trato vexatorio ata ver feixes de horas traballadas sen recibir un patacón de salario. Casado e con fillos, de traballos precarios a contractos temporais sen nunca coñecer a normalidade laboral.